Meteen na zijn afstuderen aan de Fotoacademie Amsterdam is Sander Troelstra plannen gaan maken voor zijn eerste eigen project in Glasgow (Schotland). Tijdens de voorbereidingen ontmoet hij toevalligerwijs Koos Breukel, die hem tipte over een markt, de zogenaamde Dead Peoples Clothing Market. In vroeger tijden werd hier kleding van overledenen verkocht aan mensen uit de sociale onderklasse. Er bestaat op dezelfde plek nog steeds een markt waar, minder welgestelden, hun heil zoeken.
In het kader van PS Camera legde Breukel ook de link met Troelsta’s werk en het werk van fotograaf Cor Jaring. Jaring maakte, ondermeer tijdens zijn werk als arbeider in het oostelijk havengebied in Amsterdam, foto’s van zijn collega’s. Een verdwijnend fenomeen was het, zoals zij daar aan het werk waren. Later, toen hij van zijn werk als fotograaf kon leven, reisde hij veel en gaf de mens een centrale plaats in zijn foto’s.
Liefst zou Jaring, als hij ertoe in staat zou zijn, zelf nog zijn camera ter hand nemen. Maar na enige aarzeling gaf hij hem aan Troelstra mee naar Glasgow. Via hem en zijn eigen camera kon Jaring toch nog kennis maken met de mensen die Troelstra zou gaan ontmoeten. Al zittend aan een bar met de camera van Jaring vonden zijn mede cafébezoekers in de buurt van Dead Peoples Clothing Market Troelstra verdacht; is deze jonge man van de politie of de social security?
Hoewel Troelstra zich voor zijn eerdere projecten in bijvoorbeeld Afrika niet op de meest veilige plekken heeft bevonden voelde hij zich in Glasgow minder veilig. Dit had mede te maken met het feit dat hij zich voor dit project volledig blanco en zonder begeleiding in een nieuwe, onbekende omgeving begaf. Hij zag de agressie en uitspattingen van de cafébezoekers en was zich bewust van het feit dat hij op zijn hoede moest zijn. Vertrouwen op zijn intuïtie en hopen dat de sfeer niet om zou slaan.
Er is veel drank in het spel en –zowel mannen als vrouwen – raken beneveld door alcohol. Reageren daardoor nog directer. Velen kampen met ziektes, armoede en psychische problemen. Door de economische situatie sluiten veel instellingen hun deuren en is er geen plek om deze laatste gevallen op te vangen. Geen wonder dat de cafébezoekers in eerste instantie dan ook heel gesloten en terughoudend waren. Maar door Troelstra’s oprechte interesse en zijn open en eerlijke benadering weet hij langzaam vertrouwen te winnen. Zo ook bij William, 73 jaar oud, en een voormalig paint & decorator. Zijn tanden was hij op zijn dertigste al kwijt en ook zijn stem laat hem af en toe in de steek.
Troelstra wil tijdens zijn volgende bezoek aan Glasgow kijken of hij, na deze eerste kennismaking, mensen zoals William van dichterbij kan leren kennen. We zijn benieuwd of hij, door de zoeker van Jaring’s camera, dichter op de huid van William kan kruipen en ons een inkijk kan geven in de sociale onderklasse van Glasgow.